Opis
Praca z cyklu przedstawia zdeformowany portret kobiety, której twarz została zdekomponowana i połączona z kocim pyskiem oraz okiem. Kobieta patrzy wprost na widza, grając z jego obecnością – wystawiając mu język, ukazując lśniące białe zęby. Kompozycja obrazu jest zamknięta, acz rozproszona, zdające się wibrować, co zostało podkreślone przez intuicyjnie zamalowane tło. Gama barwna jest szeroka, dosyć przygaszone i pastelowa, nie brak jednak kontrastów barwnych czy temperaturowych. Dominantą jest znajdujące się w centrum zielone kocie oko. To właśnie połączenie wyraźnych, choć momentami urwanych konturów, rozmycie kształtów, wyraźny dukt pasteli, sprawiają, że dzieło jest pełne napięć.
Szczególne miejsce w twórczości artystki, poza deformacją, zajmuje fascynacja zwierzętami. W licznych portretach tworzy postaci hybrydy (co widoczne jest na przykładzie cyklu „Dzikie sny”), korespondujące ze średniowiecznym bestiariuszami. Raz jest to złowroga istota, innym razem postać pełna spokoju. Pojawiają się one jednak jedynie w sennych marzeniach, czasem bliskim nawet koszmarom. Nie bez znaczenia ma tutaj kreska w duchu Witkacego, jednego z najbardziej szalonych polskich artystów, działającym na pograniczu świata dziennego i nocnego. Krzanowska zabiera nas więc do innego wymiaru, gdzie rządzą przede wszystkim emocje.
Portret w tradycji malarskiej to obraz będący przedstawieniem danej osoby, odwzorowujący jej wygląd zewnętrzny. W tym przypadku mamy jednak do czynienia z portretem au rebours – na opak. Krzanowska stosuje w swojej pracy nie tylko deformacje, ale i uproszczenia. Praca żywo koresponduje ze spuścizną wielkich surrealistów XX-wieku, malarstwem fantastycznym oraz prymitywnym. Artystka-erudytka ucieka od znanej rzeczywistości w stronę świata magii i niezwykłości, niebanalnej urody. Kot to zwierzę magiczne, będące pośrednikiem pomiędzy światem realnym a wyśnionym. Połączenie dwóch gatunków może być więc metaforą wolności i niezależności, cech przypisywanych kotom właśnie, z drugiej strony niebezpieczeństwa, kojarzonego przede wszystkim z postaciami czarownic. Nie sposób udzielić odpowiedzi na pytanie, kim jest portretowana hybryda – artystka uczy nas jednak interesować się pytaniami, bowiem są one często ciekawsze niż odpowiedzi.
