Opis
Obraz posiada kompozycję otwartą, rozproszoną i dynamiczną, charakterystyczną dla abstrakcji. Brak tu ściśle określonego centrum, planów czy perspektywy. W tym przypadku uwaga skupiona jest przede wszystkim na kolorystyce oraz formie. Zastosowana gama barwna jest szeroka, zrównoważona, widoczne są zarówno kolory złamane, intensywne oraz stonowane. Dostrzec można również liczne kontrasty walorowe, czyli natężenie barw, jak i temperaturowe, polegające na umieszczaniu w sąsiedztwie barw ciepłych i zimnych. Obraz oddziałuje przede wszystkim silną ekspresją, która zostaje podkreślona przez wyraźny dukt pędzla. Całość oddziałuje pewnego rodzaju teatralnością, dramatycznością i afektywnością.
Abstrakcja w nurcie organicznym stanowi połączenie ekspresjonizmu z surrealizmem. Celem jest kształtowanie form na wzór natury, jednak bez jej dosłownego naśladowania. Artystka z charakterystyczną dla swojej twórczości umiejętnością kolejny raz koresponduje z wielką historią sztuki, tworząc nową jakość. Obraz zdaje się być spontanicznym, być może nawet podświadomym aktem twórczym, odwołującym się przede wszystkim do sfery emocjonalnej. Krzanowska skupia się na mięsistej strukturze materii, rozdzierając ją i dekonstruując za pomocą wyraźnych pociągnięć pędzla. Momentami zdaje się przywodzić na myśl twórczość Francisa Bacona, który do perfekcji opanował w malarstwie metafizykę mięsa i deformacji.
Obraz stwarza wrażenie potrzeby powrotu do natury, jej pierwotności oraz instynktowości. Owa pierwotność wzbudza jednak skojarzenia pejoratywne związane z czymś niższym, gorszym, podrzędnym, niecywilizowanym. Ciało jednak, a może bardziej natura, nie sięga jednak do tego typu dychotomii. Artystka z duchem XX-wiecznego ekspresjonizmu abstrakcyjnego przeciwstawia się sztuce wysublimowanej, pozwalając sobie na wolność. W efekcie powstaje obraz, który nie jest wyłącznie doświadczeniem wzrokowym, ale czymś co możemy odbierać wszystkimi zmysłami. Dramatyczne, momentami groźne, pociągnięcia pędzla wywołują dreszcze, wykręcają nasze ciała, przypominając o materialności i fakcie przymusu poddania się bezwzględnemu cyklowi przyrody.
