Opis
Obraz posiada złożoną, wieloosiową kompozycję. W jego centrum znajduje się popiersie kobiety, której twarz składa się z kilku przenikających się warstw – en face, z profilu, w trzech czwartych. Po lewej stronie widoczny jest również ptak, spoczywający na jej dłoni. Perspektywa, o nieco kulisowym charakterze, jest podkreślona przez szeroką gamę barwną oraz kontrasty walorowe i temperaturowe. Światło jest rozproszone, a jego źródło oraz kierunek są trudne do zidentyfikowania. Artystka zastosowała jednak liczne bliki, czyli refleksy świetlne, które podkreślają ekspresję portretowanej. To właśnie połączenie wyraźnych, choć momentami urwanych konturów, rozmycie kształtów, jaskrawe plamy barwne, sprawiają, że dzieło jest pełne napięcia. Szczególnie ważne jest również spojrzenie portretowanej wprost w stronę odbiorcy. Nie bez znaczenia jest symbioza deformacji formy z jednoczesną idealizacją czy realizmem przedstawienia.
Artystka z wirtuozerią dekomponuje kompozycję obrazu, próbując dojść do esencji, wnętrza, portretowanej postaci. W efekcie praca zdaje się być niejako stworzona z kilku odrębnych portretów, które połączone ze sobą zdają się być zapisem rozmaitych stanów psychicznych postaci. Krzanowska bada wizerunek kobiety, analizuje go w kontekście dawnych mistrzów, czerpiąc z ich spuścizny przekracza wszelkie normy estetyczne i kanony obrazowania. Mamy tu więc wyraźne odwołanie się do rokoka, a w szczególności do malarstwa Francoisa Bouchera, jednego z najważniejszych francuskich malarzy tamtego czasu, ale także elementy surrealizmu z charakterystycznym dla niego wrażeniem tajemniczości i niepokoju, kubizmu, ale także do twórczości Witkacego, autora słynnej w XX wieku firmy portretowej oraz jego teorii czystej formy.
W języku malajskim słowo gila oznacza stan pomieszania zmysłów, pewnego szaleństwa (najczęściej w kontekście zakochania). Artystka przełamuje klasyczne przedstawienia z elementami niepasującymi, a może i nawet niestosownymi. Artystka eksperymentuje z rozpuszczaniem, przemienianiem, transformacja i afektywnością, próbując dać odpowiedź na pytanie, jak postrzegamy wizerunek kobiety na przestrzeni wieków. Rokoko to okres, który zasłyną z frywolności, erotyczności oraz potęgi wyobraźni – współcześnie są to tematy, do których się powraca, jednak nie bez refleksyjnie. Zabieg kontekstualizowania, do którego sięga artystka, pozwala odczytywać portret z wielu różnych perspektyw, zdających się wykluczać na pierwszy rzut oka.
