Opis
Kolejna praca z cyklu „Miejska młodzież” przedstawia młodą, klęczącą na plażowym ręczniku kobietę na tle syntetycznie ujętego morza. Dziewczyna przedstawiona jest frontalnie, podczas ściągania oburącz czarnego T-shirtu, który odkrywa zaokrąglone piersi. Jej skrzyżowane ręce przysłaniają część twarzy, jednak widoczne są kruczoczarna lśniąca fryzura z grzywką. Spoczywa ona na seledynowo-pomarańczowym ręczniku w pasy, a po jej prawej stronie znajduje się niewielki pies (bądź pluszowa zabawka), z drugiej zaś zapalniczka oraz puszka z napojem energetycznym „ISOSTAR”. Na drugim planie widoczne są jedynie sportowe buty marki „Nike”, dalej zaś rozciąga się plaża oraz morze, nad którym rozpościera się niebo z chmurami. Kompozycja obrazu jest zamknięta, a gama barwna szeroka. Artysta operuje płaską plamą barwną, syntetycznie ukazując całość sceny.
Obraz może przywodzić na myśl pracę Edwarda Dwurnika „Eleganckie kobiety na plaży: z 1974 roku, jednak w tym przypadku mamy z aktem młodej kobiety o sportowej sylwetce z wyraźnie zarysowanymi mięśniami brzucha. Artysta portretując kolejną postać z młodego pokolenia, dokonuje jej analizy za pomocą dosyć brutalnej prowokacji. Można zaryzykować stwierdzeniem, że w tym przypadku nie bez znaczenia jest popularny w kulturze masowej kult idealnego ciała – zarówno w wymiarze jednostkowym, jak i społecznym. Ciała, które dzięki zdobyczom technologii może być wygładzane, cieniowane, ulepszane. Dziewczyna jest „gotowym produktem reklamowym”, posiadającym pożądane cechy – od opalonej skóry, przez muskulaturę po ekstrawagancką fryzurę. Artysta sięga także do estetyki glitch artu oraz pixel arteu, co wyraźnie zostaje zaznaczone na figurze psa. Całość świadomie gra z konwencją malarstwa naiwnego czy współczesnego piękna, upraszczając wybrane elementy, do podkreślenia ich siły wyrazu. Odrealnione płótno, ukazujące odrealnione ciało podkreśla potrzebę dopasowania, z którą boryka się młodzież.
Artysta wyraźnie sięga również do nurtów awangardowych z historii sztuki, takich jak ekspresjonizm (Die Neue Wilde, Nowa Ekspresja, Nowa Figuracja). Obraz buduje atmosferę niepokoju i katastrofizmu, choć ukazuje na pozór błahą scenę wakacyjnego plażowania. Podobną kliszę możemy dostrzec w filmie Dawida Nickela „Ostatni komers” (2020). Malarz nie stroni więc od elementów kultury masowej, wręcz przeciwnie czerpie z nich, tworząc własną narrację.
