Mariusz Drabarek

Mariusz Drabarek (u.1979 r.) — artysta samouk. Edukację pobierał u wybranych malarzy praktyków. Należał do grupy BowArt w Londynie gdzie mieszkał przez ponad dekadę, kształtując swoją ścieżkę artystyczną. Jako członek wspomnianej organizacji aktywnie uczestniczył w wielu konkursach, warsztatach i wystawach.

Filozofia towarzysząca artyście w procesie twórczym polega na wyrażaniu samego siebie poprzez obrazy. Kreowane prace stanowią odzwierciedlenie indywidualnej tożsamości malarza, będąc tematem, który absorbuje go całkowicie. Mariusz Drabarek poszukuje precedensów i nowych rozwiązań, a w swojej twórczości skupia się na emocjach i reakcjach, starając się wywołać konkretną narrację.

W swoich obrazach Mariusz Drabarek rekonstruuje rzeczywistość tworzoną przez media masowe poprzez krojenie, miksowanie, przetwarzanie i ponowne składanie według własnych proporcji. Nieustannie transformuje formy i style. Zniekształca perspektywę. Gubi proporcje i formy. W swojej pracy używa symboli, alegorii i archetypów, aby ukazać malarstwo moralno-metaforyczne wypełnione kompilacją kilku strumieni sztuki. W jego pracach można odnaleźć wpływy figuratywizmu, prymitywizmu, naiwności i atawizmu.

Mariusz Drabarek spaja różne porządki, łącząc rzeczywistość z duchowością, mistycyzmem, sztuką uliczną, popkulturą i teoriami spiskowymi. Jego prace w dużym stopniu nasycone są metafizyką.

Wybrane wystawy:

POSK Gallery, Londyn (2007)
Thames Tunnel Mills, Rotherhite St., „Art at the Mills”. Londyn (2010)
Nagroda w National Open Art (2012)
Sienko Gallery, London (2016)
Galeria „Projekt 101”, Warszawa (2019)

Obrazy z cyklu „Miejska młodzież ” to próba ukazania współczesnych czasów, a zarazem podzielenie się ze wszystkimi swoim spostrzeżeniami. Rzeczywistość jako zgniły rdzeń ideologii kapitalistycznej zepsutej i odrealnionej. Artysta za pomocą symboli, alegorii i archetypów usiłuje wskazać systemową alienację jednostki nad wszechogarniającą technologią, i fasadą wszędobylskich ikon reklamowych. Pod wpływem imperatywu twórczego, a jednocześnie bombardowany zaawansowaną technologią gadżetów, aplikacjami do połączeń, portali randkowych, ofertami coachingowymi i terapeutycznymi artysta poszukuje swojej tożsamości. Zamysł ten ma zwrócić uwagę na to, że niszczymy ekologię, marnujemy radosny erotyzm i beztroski czas a liczy się podmiotowość i wyalienowany odrealniony sztuczny świat pornografii, tatuażu, pozbawiony świadomego rdzenia ludzkiego doświadczenia. Obrazy tę określić można jako malarstwo moralno- metaforyczne, artysta w swych pracach stawia się w roli badacza zjawiska socjologicznego. Genezy jego malarstwa należy szukać w wewnętrznym nakazie duchowym, któremu się podporządkował. Dlatego artysta wyraźnie szuka oświecenia poza głównym nurtem. Dlatego poniekąd jako „artysta intuicyjny”. Pozwala, aby jego obrazy nabrały nowatorskie formy ekspresji, cechują się nowoczesnością oraz ogromną swobodą, w jakiej porusza się twórca. Przesada granicząca niemalże z groteską ukazuje osobiste zrozumienie życia. Ten oto staranie zaszyfrowany przekaz to obnażenie złożoności problemu i rzeczywistości, w jakiej przyszło doświadczać artyście. Choć kompozycja mogłaby się wydawać dość swobodna, to każda część obrazu nie przypadkowo jest na swoim miejscu i spełnia odpowiednia role, np: powtarzające się elementy z „pikseli” mówią o młodych latach artysty wychowanego w latach PRLu 80. i 90. poprzedniego wieku, gdzie już wtedy spotkać można było na każdym kroku wszędobylskie gry komputerowe, ale z jakże ubogą grafiką, którą teraz tak chętnie malarz zapożycza do swoich obrazów, aby tym bardziej podkreślić i wzmocnić wyraz współczesnej „cyberhipnozy”.

Obrazy te stanowią swoistą stop-klatkę wspomnień, jakie towarzyszą artyście we współczesnym życiu twórczym.